İnsan sevincinden ölmüyor, fakat çıldırabilir.
Birbirimizden burada ayrılırsak ötede birleşiriz.Bugün ayrılırsak yarın birleşiriz.Ayrı görünürüz,yine buluşuruz.Ayrı sanılırız,daima biriz.
Dünyayı ömrümde bir gün gördüm.Çünkü bana göre dünya sensin.
Seviyorum,sevmekten kendimi bir türlü alamıyorum.
İnsan zayıf! İnsan düşkün! Bir türlü kendini yenemiyor.Birr türlü doğasına galip gelemiyor. Ben de kendimi güçlü sanırdım.
Mümkün olsaydı yaşamak da fena bir şey değildi.
‘İnsanın yaratılışı değişir sanma. Damarlarımızdaki kan da o ataların kanıdır…’
Ben kendi hâlimle uğraşıp duruyorum... Birdenbire peri gibi önüme çıktın, beni kendimden aldın. Uyursam düşümde sen! Uyanırsam, hayâlimde sen! İnsan içinde olsam, gönlümde sen! Yalnız kalsam, karşımda sen! Daima sen! Daima sen! Vücudumu mu istersin? İşte esirinim. Canımı mı istersin? Al da kurtulayım!
Namık Kemal'in gördüğü tek tiyatro eseriymiş "Vatan yahut Silistre". Eserin güzelliği hakkında bir sürü yorum duymuştum ki kesinliklee hak ettiğini fark ettim. Gerçekten kaliteli bir tiyatro eseriymiş. Tuna Nehri'nde çarpışan askerlerin ve onların yanındaki İslam Bey, Zekiye ve Sıtkı Bey'in baş kahraman oldukları bir tiyatro eseri kısaca. Bir 
Namık Kemal kemal kitabı kötü olabilir mi zaten? :)
